به تنهایی صدا کردم

داراب سال ۶۵

به تنهایی صدا کردم
صدایی از ته پس کوچه های تار تنهایی
جوابم داد
تو کیستی؟
گفتم
که من تنها ترین تنهای عالم
همسفر با مادری تنها تر از خود
از رهی دور آمدیم
از بیابانها صحاری ها گذشتیم
قلبهای هردو مان مملو ء از درد است
ناله ها مان سرد
چهره ها مان از غبار ره پر از گرد است
گونه ها مان نیلگون از سیلی یک مرد هرجایی
که کج دست است و کج اندیش و کج رفتار و بد کردار
زنان هرزه از آبشخور نا پاک فکرش
آب توبه روی شانه می ریزند
و مردان دغلکار جنوب شهر
هر یک دانه های تسبیح
سجاده بی مهر او هستند
و ما از ضربه های مهلک این مرد کج مردیم
و جای ضربه های سیلی نامردیش
با خود به زیر خاک غم بردیم

باران چه خوش می بارد

شیراز زمستان ۷۷

باران چه خوش می بارد امشب روی احساس بلندم
دردی ندارم از فراغت تا بگویم دردمندم
با یاد رویت در دل کرده ام روشن چراغی
تنهایی و تاریکی افتادست امشب در کمندم
بیهوشم از احساس پاک فطرت خویش
تنها خدا داند که من دیوانه ام یا هوشمندم
در حسرت یک آخ سوزانم دلش را
زندان اگر امشب بسوزاند تمام بند بندم
من باز می خواندم پری شب با خدا در معبر باد
از من نمی خواهم رسد بر دشمن نادان گزندم

مریم سپید

گرگان تیر ماه ۵۲

یک شب تو را چون مریم سپید
از باغ آسمان چیدم
در تنگ مرمر خیال
بنشاندمت به مهر
اکنون بعد از گذشت سالها
بوی تن تو را در باغ خاطره ام
احساس می کنم

شتاب راه

گرگان مهر ماه ۵۲

نه به خانه پایبندم
نه به کوچه راه دارم
نه برای گریه اشکی
نه ز غصه پناه دارم
منه پای بر ضمیرم
که من آن کویر پیرم
که برای دلخوشی تو
نه گل و نه گیاه دارم
به جهان شما که غریبم
ندهد گل و سبزه فریبم
که مسافری عمیقم
و شتاب راه دارم
نه برای گریه اشکی
نه ز غصه پناه دارم
نه طمع به مال و منالی
نه امید عزت و جاه دارم
بنشسته به خط پایان
و دو دیده سیاه دارم
نه برای گریه اشکی
نه ز غصه پناه دارم

حک شده بر سنگ قبر مادرم

اسفند ۶۶ داراب

نامش به تقدس مریم بود
مامش زهره و بابش علی اکبر از سادات حسینی
هفتاد و دو خزان بی بهار را در وارستگی و تنهایی گذراند
و در غروبی به غربت و تنهایی کویر در روز دوشنبه سوم اسفند ماه ۶۶ همراه با فرشتگان پرید و از تنهایی تن رهید جای پایش در اینجا ماند

از گذشت دو شب به بی خوابی
لحظه ای در اتاق خوابم برد
در همان لحظه در اتاق دگر
بادی آمد رفیق راهم برد
در پی اش گریه کردم و فریاد
کی رسم من به پای سرعت باد
به هوا رفت و مادرم را برد
رفت بالا به آسمان برخورد
در پی او فرشته ها خواندند
صد طبق صد طبق به اوج می راندند
بوی عطر و عبیر و شربت نور
به زمین می رسید از ره دور
من تنها کناره گردی پوچ
مات و حیران ز شهر کردم کوچ
جسد مادرم کبود و سیاه
خنده بر لب نگاه من می کرد
روحش از ازدحام حور و ملک
فکر تنهاییات تن می کرد
آمدم از اتاق او بیرون
مادرم روی هر دو دستم بود
عابران مست و سر خوش و شاداب
بی تفاوت نگاه می کردند
زیر لب از برای مرده من
کی نگاهی ز آه می کردند
دشمنان چون خبر شدند از حال
آمدند از پی ام به قبرستان
چون که دیدند زار و تنهایم
گریه کرده به شیوه مستان
من به شادی میان جمع حضور
گفتم ای جمع ابله و کور
این که تنهاست مادر من نیست
مادرم دوش جای دیگر رفت
دلش از سنگی شما سر رفت
مادرم دوش جای دیگر رفت