رباب ربابه

غزلی ناب از نابستان نیستی :

داراب اواخر بهمن ماه ۸۴

به ســـــاقی بگو حــــــال فتاح خراب

نگیرد ز دســــــت تو دیگر شـــــــراب

ربابِ ربابـه چـــه خـــوش مــــی زند

مرامی کِشـد سوی رویا و خــــــواب

بـرای رســــیدن به دیدار دوســــــت

به کاهیدن عــــمر کردم شــــــــتاب

ز اشــــکم کنــم من چراغـــــــانیت

چراغـــان کنم شعر تنگ ســــــراب

بیا و شبی دســــت ذهــــــنم بگیر

فنا می شوم چون حــــبابی بر آب

زمین و زمان سخت پیچد به مـــن

به دور خودم می خورم پیچ و تاب

ندارم کسی تا به دســـتش دهم

ســـــــرِ رشـــته ی نازک آفـــــتاب

اگر اهـل می نیستی جــــرعه ای

بخور امشـــبی را که دارد ثـــــواب

برِ ما نـشستی و خواندی غمـــت

پریدی و رفتی چــــو تیر شـــــهاب

پند نامه

این شعر را در سال 1361 برای دخترم آزاده در شیراز سروده ام و اولین باری از که انتشار می یابد :

عزیزم ، دخــــترم ، آزاده دلــــــبند

شـــــنو از باب مهجــورت دو تا پند

نخستش اینکه چشمت باز باشد

خــــدایت در رهـت همراز باشـــــد

ز نادانان اطــــرافــــت حذر کـــــــن

ره و رســمت ، ره و رسـم پدر کن

ز علـم و حکمت و منـــطق بیاموز

چـــراغ مـــــعرفت در دل برافــــــروز

هدف خدمت کن و از خود رها شو

ز قــــید بود و نا بودن تو وا شــــــو

اگر خواهـــی که در دنیا بــــــمانی

هـــنر را پیشه کن تا مــــی توانی

بخـوان هر روز و شب تا می توانی

نــه از بـهر مـــــقام و آب و نانــــــی

پـــس آنگه چون شدی بانوی کامل

مده عقـــلت به دست دیـــــده و دل

که من این کار کردم خوار گشـــــتم

ز دســــــت مادرت بیـزار گشتــــــم

دوم پنــدم ، چو جفتت بر گــــــزیدی

درون بســـــــترش شــب آرمیـــــدی

مخوان جز نغمه ی شادی به گوشش

مکن جز شهد و شیرینیت ، نوشش

برایش خواهــری کن ، مـــــادری کن

نه چــون مامــــت به او نا مادری کن

چون از ره آیدش نالان و خــــــــسته

که از غم بر دلش گردی نـــــشسته

به عـــــناب لبت سرمست و چالاک

بکـــن گرد غم از لب هـــــای او پاک

اگر از تو دل پر درد مــــن خــــواست

بیا در خـانه ام چون برق یکراســـت

برون از سینه کن این قلب چون کوی

ببر با خود به نـــــزد نازنین شــــــوی

همیــــشه یاور و غمخوار او بـــــــاش

شبـــــــان تیره آتـــــــش بار او بــاش

تو چون برنا شــــــــوی باب تو مُــرده

هــــزاران زخم از مام تو خــــــــــورده

بیاویزان دو پندم چون دو گیـــــــلاس

به گـوش نازکت چون درّ و المـــــاس

همیــشه یاد باب و پنــــــــد او باش

به یاد گـــــریه و لبخــــــــند او بـاش