نازم آن روزی که سرو خانه مان آزاد باد

داراب 25 بهمن 92


هرکجا رفتی تو فــتاح خــــانه ات بر باد باد

هرکجا منزل گــــرفتی خـــــانه صـــــیاد باد

هرکه را دیدی که بر روی نگاهت خنــده زد

باورش کن چون که او در عارفی استاد باد

یــــاد مـــــظـلومان کـــــن و بیــــچارگــــــان

هرکه بر بیچاره ای یاری دهد دلشــــاد باد

یادبودی بود و بـــــودی بود و بیــــداد زمـان

هرکه با بیداد همخوانی کــــند بیــــداد باد

یاد آن روزی کــه با افتادگان بـــــودم به راه

پایم از هـــــمراهی هــــمراهیان در یاد باد

ظلم یاری کرد و عـدل و داد از ریشــــه برد

نازم آن روزی که سـرو خـــانه مان آزاد بـاد

هنوز از غزلم باد هم پریشان است

به یاد زمستان سال 77


داراب 13 بهمن 92


دلم گرفته پر از لــحظه های زنــــدان است

مرا چه کار که کـارم جدا ز رنـــــدان اســت

سیــــــه بیـار که بپــــــوشم بـــــرای آزادی

بقای بی گنهان در فنای بی جـان است

به باد صبح سپردم ســـــروده هــــای غزل

هنـوز از غــــــزلم باد هم پریشــــان است

به درد خو گرفتم و چــاره ای نمــــی بینم

که درد عاشق شب های دردمندان است

تمام شـــــهر پر از خــــاطرات بی وجـــدان

فرار خاطر من از فــــرار وجـــــدان اســـــت

نوشـــــته روی دلـــــم واژه هــــای ویرانی

بیا ببین که هنوز این خـرابه ویـــران است

نـــــرفته از نظـــــرم یال و بال آن مــــرغی

پرنده ایکه پریده ست نامش ایمان است

هــــنوز می پرد از روی شــاخه ام مرغان

تمــــــام بال و پرم از برای مرغان اســــت

چه یادگار سرودیست نــــام مام وطـــــن

که وسعت پر من در فـــضای ایران اســت

سکوت کردم ومی خندم ازسکوت خودم

نفس که می کشم از ماورا طغیان است