داراب

داراب شهر بی عاطفه

با عاطفه ی سرشارش

نام مظلومی من حک شده بر دیوارش

این شعر را در سی و یکم تیر ماه ۱۳۸۶ در داراب سروده ام :

ز درد و داغ مـــــــــن رم کــــــرده داراب

سر مهرش به مــــن کم کـــــرده داراب

دو ابرویش تراشیـــده چو شمــــــشیر

ســـــلام ابــن مــــــلجم کــــرده داراب

در زنــــدان بــه روی مـــــن گشـــــوده

برایــــم غــــــم فراهـــم کـــــرده داراب

چه شب هایی که من دم کرده از غم

شبـم را نم چو شبنــــم کــــرده داراب

برایم ســـم فروش کـــــــم فروشــــــی

پـــیاله را پر از ســــــــم کــــــرده داراب

رواج بـــاج طـــــــراران در این شـــــــهر

بـــه قبرســـــتان ماتم کـــــــرده داراب

به دسـت بسته ی زنـــــدانی مــــــن

دو چـــــشم حسرتش نم کرده داراب

بــرای آنکــــه خـــــــطم را بخــــــــواند

نگاهش سـخت محکم کـــــرده داراب

ندارم عکـــسی از روی چو ماهـــــش

جمالش در دلــــم لم کــــــــرده داراب

ســـروده عالمــــــــی غمـنامه ی من

صـدا همراه عــــــالم کـــــــــرده داراب

رفیقــان ســــوی مادر پر گشـــــــایید

کـه چــــای کودکــــــی دم کرده داراب

به یــــاد حرمـــــــت مظلومـــــــــی من

تــــــمام مـــــه محــــرم کــــــرده داراب

دلــــــم از درد بــم ماتـــــــم گرفــــــــته

هـــــــوای تــربــــت بم کــــــــرده داراب

به زخــــــم کهنـــــــه ی زنـــدانی مــن

برایــم تــازه مرهـــــــم کــــــــرده داراب