زیر دندان شب

داراب شهریور ماه ۸۶

دست تنهایی من زیر دندان شب است

یادبودی که ز شــــب مانده تب اســــت

لب فروبســــــته ام از هــــــر گفــــــــتار

برق خمیازه ی شـب روی لب اســـــت

گویا که قرار است که افسانه بگیرند

۱۸ شهریور ۸۶ داراب

در شـــــــهر بناییــست که بیگانه بگیـــــــرند

هرکس که نهانســــت به هر خانه بگــــــیرند

مـــن در عـــــــجبـــم ز مفـــــــتی شـــــــــهر

عــاقل به گنه رفــــته و دیــــــــوانه بگــــــیرند

در لاک هـــنر گم شده دســـــــــتان هنرمند

طرحیست که هر عــاقل و فرزانه بگــــــــیرند

گـــر روز اســـــــارت به ســــــر دار نــــــمردم

تاخیر من از مســـتی پیمــــــــانه بگــــــیرند

از زجر و تحمل شدم افسانه در این شــــهر

گویا که قرار اســــت که افســــــــانه بگیرند

پروانه چو از ســـوز پیامی به چـــــــمن داد

در فکر جـــــزا شند که پــــــروانه بگــــــیرند

می بود و من و خانه ی رندی و خــــــرابات

هـم خانه و غمخانه چه رنــــدانه بـــــگیرند

مـا را نظــــــر افـــتاد به میـــخانه و دیـــــدم

هرکس نظر افتــاده به میخــــانه بگـــــــیرند

خون می چکد از غصه ز سر پنجه ی شانه

گــــــر بوی ســــر زلف تو از شـــــانه بگیرند

ویـران شده قلــبم به مــــــددکاری دشــمن

حرفیســـــت که این خانه ی ویرانه بگــیرند