گویا که قرار است که افسانه بگیرند

۱۸ شهریور ۸۶ داراب

در شـــــــهر بناییــست که بیگانه بگیـــــــرند

هرکس که نهانســــت به هر خانه بگــــــیرند

مـــن در عـــــــجبـــم ز مفـــــــتی شـــــــــهر

عــاقل به گنه رفــــته و دیــــــــوانه بگــــــیرند

در لاک هـــنر گم شده دســـــــــتان هنرمند

طرحیست که هر عــاقل و فرزانه بگــــــــیرند

گـــر روز اســـــــارت به ســــــر دار نــــــمردم

تاخیر من از مســـتی پیمــــــــانه بگــــــیرند

از زجر و تحمل شدم افسانه در این شــــهر

گویا که قرار اســــت که افســــــــانه بگیرند

پروانه چو از ســـوز پیامی به چـــــــمن داد

در فکر جـــــزا شند که پــــــروانه بگــــــیرند

می بود و من و خانه ی رندی و خــــــرابات

هـم خانه و غمخانه چه رنــــدانه بـــــگیرند

مـا را نظــــــر افـــتاد به میـــخانه و دیـــــدم

هرکس نظر افتــاده به میخــــانه بگـــــــیرند

خون می چکد از غصه ز سر پنجه ی شانه

گــــــر بوی ســــر زلف تو از شـــــانه بگیرند

ویـران شده قلــبم به مــــــددکاری دشــمن

حرفیســـــت که این خانه ی ویرانه بگــیرند