ای وای ...

۱۷ اسفند 88 داراب

 
وای از دســـت پریشانی حـــــالم ای وای

باد کـــرده نِگـــــــهم روی خیــــالم ای وای

روز و شب گم شده در ابر پریـــشانی من

مــــــاه آواره بـه دنـــــباله سالــــم ای وای

شرق و غـــرب بدنم غربت تنهــــــایی من

می تراود سخن از سمت شمالم ای وای

پخـتم از حُرم نفــــس های ریاکـــــار زمان

باز هـم میـــوه ناپــــــختۀ کالــــــم ای وای

بی کمالات به مهمانی عــــرفان رفتــــــم

غرق نادانی و بی فهم و کــــمالم ای وای

گر شــما را به خطا بوسه عــــــرفان دادم

مصلـحت بوده خطا ، کرده حــلالم ای وای

من اســـیر قفسم بخــــت نگون سار ببین

هم قفس می شکند شـهپر بالــم ای وای

مــــی بــــرد خــــاطر صد حادثه از یاد کـویر

باد اگـــر پخـــش کنـــد بـــذر نهـالم ای وای

در زنـــــدان بگشــودند بــه رویـــــم فـــــتاح

تا سیه روی شود حــسن و جمالم ای وای