کوه هم مانند قانون سنگسارم می کند

داراب  ۵ مرداد ماه ۸۴

عصر مرداد است و باران بی قـرارم می کند
رعد می غرد زمین آتــش سوارم مــــی کند
سیل نفرت از زمین جاری به دشت سینه ام
آسمان با برق چـشمک خواستگارم می کند
لـحظه ای از یاد تو غافل نمی گــــردد دلــــم
یاد تو هر حیـله ای دارد به کـارم مــــــی کند
من فــــراری بوده ام از ذهن خــــوب مـردمان
هرکه خواند شـعر من فکر فرارم مـــی کــــند
کـوه نزدیک من است و ســـنگ می بارد از او
کوه هم مانند قــــانون سنگـــسارم مـــی کند
از زمــانه من نمی بینــــــم به جز خــــوناب دل
نا مـرادی ها که با قلــــب فگــــارم مــــی کند
بار بـی حاصل ز دنیــــا می بری فــــتاح دریـــغ
هرچه غــــم دارد زمـــانه کوله بارم مــــی کند
سنگ بر مظلومـــــی قبرم گواهــــی می دهد
گریه ی سنگی که بر سـنگ مزارم مـــــی کند

یادگاری مانـــد این ماتم ســــرایی هـــــای من
این غـزل دانم کــــه روزی یادگــــارم مــــی کند

اعتباری نیسـت بر ایـــــن خاکــــدان زرپرســــت
من اگـــر اینجا بمــــانم تار و مارم مــــی کنــــد