پایم از ثانیه ها بسته و بی پا ماندم

 داراب ۲۳ آذر ۸۷ 

همه از روی زمین رفتـــــه و تنها مــــاندم

من تهی بودم و بی توشه در ایـنجا ماندم

دسـت خالی من از ثانیه ها قرض گــــرفت

پایم از ثانیه ها بســـته و بــی پا مـــــاندم

یادگاری که به جا مــاند از ایــن تنــــــهایی

نقش گنگی است که بر گوشه دلها ماندم

همه رفتند و به جا مانـده رهی طـــــولانی

مـــن بی پا که از این قافلـــــه ها وا ماندم

هرکجا دیده ای آورده خســـی در تـــــوفان

یاد مــن کن که در آن دامن صحـــــرا ماندم

روزها دست دل از گریه خــود می شستم

شام در وادی بی حاصــــل شب ها ماندم

گوهـــرانم همه در کوره دل ذوب شــــــدند

آتشــــی بوده و در حســـــــرت دریا ماندم

دســــت فردا بگرفتم که شـوم از شب دور

به درِ بســته ی فرســــوده فردا مانـــــــــدم

تا که احــیا کنم آن زخم به جا مانده ز ظلم

بانگ احــــــیا زدم و در شــــــب احیا ماندم 

مانـده در چاه فراموشــــــی از این بهتر بود  

که مــن امروز به زنـــــــدان زلیـــــخا مانـدم