آخرین گریه شب آخر بود

داراب ۲۷ مهر ۸۶

جــشن تنهایی مــــــن روی گلــــــی پرپر بود

ناله ی بــودن من کــــــودک بی مـــــــادر بود

رفتــــــی و گریه نیـــــــامد به ســــــراغم دیگر

آخــــرین گریه ی ما ســــــوز شــــــب آخر بود

یــاد دارم که به گـــــــلزار طــرب می رفتــــــیم

دست من ، دامن تو دست تو بر ســـــاغر بود

یاوری نیــــست که من را ببــــــرد تا ســـــاحل

کاش در بحــــر خروشنده یکــــــی یــــــاور بود

یاد دارم که فضا روی ســــرم گل مــــــی ریخت

نه چو امروز به سـر ، سایه ی صد خـــــنجر بود

می برد بــــــاد ز خاکســــــتر من رنـــــــگ بقا

روز خاکــــــستری ام غرقـه به خاکـــــــستر بود

سر کجا مثــــــــل دو پا ارزش بـــــــــودن دارد ؟

پیش پایم هــــمه جا نعش هـــــــزاران سر بود

سبز می شد دو سه گلدسته در اطراف شما

اگـــــر امــــــروز مـن آســــــودگی خـــــاطَر بود

دفتــرم روی هوادار ندیدســـــــت و خــــــوشم

دســـت خالق به هـــــواداری این دفتـــــــر بود

جای من نیـست مکانــــی که در اینجا هستم

جـــــلوه ی بودن من در قفســــــی دیــــگر بود