بی برگی

آبان ماه ۱۳۴۵ شیراز

درختی خشک و عریانم کجا بیم از خزان دارم؟

به صحرای جنون تنها و بیکس آشیان دارم

فرو افتاد و خشکیدند شاخ و برگ امیدم

فغان و ناله ها امشب من از این آسمان دارم

زمین وا مانده از بیهودگی در پشت افکارم

به یاد عزت بکری که من در کهکشان دارم

چو با بی خانمانی عادتی دیرینه من دارم

سرودی خوش برای مردم بی خانمان دارم

طبیعت از نوازش کی کشد دستی به دستانم

از او درد و غم و ناکامی و هجران نشان دارم

غم بیچاره کی غمگین کند مرد توانگر را؟

چو من خود بیکسم پیوسته غم بر بیکسان دارم

اگر چه  بیکس و چون گردبادی خانه بر دوشم

و لیکن در غرور و سرکشی طبع شهان دارم

گذشته کاروان عمر و فتاح غافلی از او

به جا موی سپید و ماتم از این کاروان دارم