طرب آهسته می گرید

داراب دوم مرداد ماه ۱۳۴۵

ندارد جغد در ویرانه این تاریک شبهایی که من دارم

نمی گوید ثنایش هیچ کس جز این دو لب هایی که من دارم

همه شب تا سحر چــون کــوره مـی سوزم ز هجــرانش

طبیبا کی توانی داد تسکین درد و تب هایی که من دارم

کـــدامین باغــبان از نخــــل خـود دســتی تهــی دارد؟

که می گیرد ز نخل قامتش شیرین رطب هایی که من دارم

نیم مـــن لایـــق باغـــت درخــــت تاک بـــی برگـــم

نمی سازی شـــراب از این عنــب هایی کــه من دارم

طـــرب آهســـته می گــرید درون کــوچـــه شعــرم

که در ماتـــم بود هر شب طـــرب هایی کــه من دارم

کسی گر همچو فتاح مست و بی پروا نشیند بر سر آتش

بــه چـــشم خود ببیند ســوز و تب هـایــی که من دارم