قصه ی مظلومی ما

داراب سال ۸۲

زبری دست من از سختی داس و تبر اســــت

نرمی دست تو از غارت بس سیم و زر است

دامــــن نام تــــو آلـوده بدنامــــی هــــاســــت

دامن پاک من از خون دل و دیده تـــر اســـت

سنگ ها می خورد از کودک ولــگرد زمـــان

هر درختی که وجودش همگی بار و بر اســت

شور و شر کرده به پــا قـــصه مظلومـــی مـــا

گوش های کر تو غافل از این شور و شر است

خون دل می خورد از مردم دون پرور پســـت

هرکه چون من سر و کارش به حیا و هنر است

هر سحر باد صــبا می بـــردم تا بـــر دوســــت

این همه از برکات خـــوش بـــاد ســـحر اســـت

سر خود را به کـــف دســـت به دشـــمن دادیـــم

آنچه در مذهب ما نیست بهایــــیش ســـر اســـت

بــند و زنــــجیر بـــه پـــا بســـته مـــا باز کنـــید

این همه بند کـــه شایســـته شـــیران نــر اســـت