نخواهم سرود و نخواهم نوشت

دوم مرداد ماه ۱۳۸۳ داراب

زمانی ز دنیــــا جدا گشــــته ام

جدا من ز چون و چرا گشته ام

ندیدم به دنیا غریبــی چو خــــود

که بیگـــانه با آشــــنا گشــــته ام

نبیند ریاکـــاری از مـــن زمـــین

که من در هوا بی ریا گــــشته ام

نوایـی ندارم ز آهنــــگ خـــوش

که در بی نوایـی رها گشــــته ام

خدا را ندیـــدم عــــیان در بـــرم

ولیــکن عجین با خدا گشــــته ام

وفا مـن ندیدم به عــــمرم ببــــین

محل ظـــهور وفـــا گـــشـــته ام

بلا گــــر ببـارد بگویــــش ببــــار

که من دســت بوس بلا گشـــته ام

نریزد به جز خون دل از دو چشم

به خونابـــه مــن مبتــلا گشتــه ام

نخواهم سرود و نخواهم نوشـــت

فلج از دو دست و دو پا گـشته ام

ترازو نباشد کـه سنــــجد عیــــار

از این رو که من بی بها گشته ام