وای تو وای همه وای همه وای تو بود

داراب ۱۵ مرداد ماه ۱۳۸۳

یاد آن روزی که دراعمــاق دل جـــــای تو بــــود

روی چشمم روز و شب گلدسته پـــــای تو بــــود

هر طرف سر می زدم ابری ز ابریشم بــــه پــــا

روی دوشم رشته زلف ســــمن ســــای تو بــــود

وای می کردی اگر امروز می دیدی به خــــواب

وای تو وای همـــه وای همــــه وای تــــو بــــود

ســــالــــها در خانــــه مهـــمان عروســــی غـمم

حکم قتل خانگی با مهر و امــــضای تــــو بــــود 

دوختم من جامه ای از شعر و پوشاندم بــه بــــاد

جامــــه ام انــــدازه انــــدام زیبــــای تــو بــــود

موج می زد اشک من طوفانی از غم شد بـــه پا

قایـــقی وارونه در امــــواج دریای تــــو بــــود

می زدم سر را به سنگ و ناله می کردم ز درد

هرکجای خانه را دیدم کـــه مـــأوای تـــو بـــود

می تراشد ســــینه ام فتــــاح غـــم آبـــاد دلـــت

هرکه را دیدم غمـین از غربت نــــای تو بــــود