نام پاک پدرم

سال ۶۷ داراب

نام پاک پدرم روی علف ها مرده
بره شعر من آن تازه علف را خورده

اولین ابر

سال ۶۷ داراب

و شاید اولین ابرم
که روی صخره های خشک می بارم
شده باریدن بر صخره
در هر روز و شب کارم
و شاید اولین ابرم

من از خود سخت دلگیرم

داراب سال ۶۷

من از من بودن خود سخت دلگیرم
دلم خواهد که چوپانی شوم
در گوشه صحرا
بخوانم من سرودم را میان جمع چوپان ها

من اکنون با می آیم

سال ۶۷ داراب

من اکنون باز می آیم
در گلخانه دیدار را وا کن
که من مشتاق دیدارم
و اکنون باز می آیم
من از قصر بلور
شعرهای حافظ شیراز
می آیم
من اکنون باز می آیم
و با صد خاطره صد راز می آیم
من اکنون با می آیم

ارشیا

مرداد ۵۲ شیراز

حقیقت تلخ است ولی باید آنرا پذیرفت سر انجام آغاز زندگی هر موجودی مرگ است ولی مرگ زودرس آن هم برای کسانی که چراغ هستی خود را می سوزانند تا روشنی راه دیگران شوند واقعا ماتم زاست این قطعه را در سوگ برادرم " دکتر بزرگ بحرانی " استاد دانشگاه شیراز که عمر خود را وقف دانش و دانشجو نمود سروده ام و تقدیم به دو دخترش " ارشیا و کروشا " که مقیم آمریکا هستند می نمایم:

ارشیا غرق در دنیای بازی
ساده دل چون مرغ دریایی
فضای روح او اشباع از مهر پدر
غافل که امشب نیست بابا
در کنار میز تحریرش
که برخواند برایش
داستان گرگ و مرد و بره پیرش
و او غافل
که چشمان پشیمان خدا
دنبال او
هر لحظه ای
اشک پشیمانی به روی خاک می ریزد
خدا در آسمان بنشسته غمگین است
سرود آفتاب امروز
در سوگ خدا بس سرد و سنگین است
چراغ آسمان امشب چرا بی نور می بینم؟
درون چشم مردم
هاله ای از گور می بینم
صدایی آشنا
از کهکشانی دور می بینم
که می گوید:
بخواب ای آنکه با باران علمت
در کویر سینه دانش پژوهان؛ چشمه های خفته را بیدار می کردی