با درد آمدی و دوا کرده ای مرا
" با درد آمدی و دوا کرده ای مرا "
کی بهر بودنم تو دعا کرده ای مرا
آواره ی زمین خدا کرده ای مرا
من ناروا به کوچه های غریب شهر
این بار دوا تو روا کرده ای مرا
آسوده نیستم من به پیش تو
آسوده روز وداع کرده ای مرا
من در عزای غربت خود گریه می کنم
آماده بهر روز عزا کرده ای مرا
دردم فزودی و رفتی ز پیش من
با درد آمدی و دوا کرده ای مرا
با حادثه حدیث نگویید پیش من
خود را به حادثه جا کرده ای مرا
گفتی به داد تو می رسم در شبان تار
ناگفته واضح است چها کرده ای مرا
من راهی خرابه خروار آتشم
در آتشم نهاده رها کرده ای مرا
من پربها به زمان خانه داشتم
قدرم گرفته بی بها کرده ای مرا
کردی سهیلا تو به مرگ من هوار
آرامشی به روز جزا کرده ای مرا
1403/03/26 شیراز
www.Fbahrani.blogsky.com
تقدیم به سهیلا پرستار خوب و مهربانی که با عاطفه روان خود می کوشد پایم را روانه کند و دستم را شانه کند
با تشکر از ایشان
دلگیر
دلگیر تراز عارف دلگیر ندیدم
زندانی بی جرم و گنه سیر ندیدم
اعصار به پیشم همه خم گشته به زانو
من قلعه ی اعصارم و تعمیر ندیدم
دوشنبه 16مهرماه سال 86 داراب
همجواری که داشتم دارم
**همجواری که داشتم دارم**
30 بهمن 1402 شیراز
پشت تنهایی تنم امشب
گل عذاری که داشتم دارم
تاب دادم به دست خود تن خود
تابداری که داشتم دارم
شب و روزم گرفته انتظار
انتظاری که داشتم دارم
آب دادم به بیقراری خود
بیقراری که داشتم دارم
یاد من مانده روی سینه تان
یادگاری که داشتم دارم
کس نبرده ست افتخارم را
افتخاری که داشتم دارم
روزگارم پر از بدی باشد
روزگاری که داشتم دارم
مرگ را در طواف خود بینم
همجواری که داشتم دارم
روزگارم پر است از درد
روزگاری که داشتم دارم
سیل اشکم چون آبشار بود
آبشاری که داشتم دارم
چیر و چار میکنم از دست روزگار
چیر و چاری که داشتم دارم
از فتاح بحرانی
http://fbahrani.blogsky.com
رفتم فراری از این خاکدان پست
** رفتم فراری از این خاکدان پست **
26 آبان 1402 - شیراز
یـــادت هــــمیشه پــــر از انــــتظار مــن
ای بــــیقرار ز غــــربت قـــرب قــرار من
با افتخار زنده شـــدم در حـــریم شـــعر
اکـــنون بـیا و نــــگاه کـــن افــــتخار من
رفــــتم فــــراری از این خـــاکدان پست
هــــیچکس نـــدیده تبسم روز فرار من
با قدرتم سکوت می کنم انـدر دیار ظلم
یارب چه حکمتی است در این اقتدار من
من آشـــکار می کـــنم این نور بــسته را
تــــــا در مــــدار بــــگردد مـــــدار مــن
ای آشـــــکار به خــــدا می ســـــپارمــت
تا آشــــکار کــــنی طــــلب آشــــکار مـن
با ذوالفقـــار عــــلی جــــنگ مــــی کـــنم
جــــنگی که فــــتح کــــند ذوالفقار مـــن
یادم کــــنند عــــزیزان که بعـــد از ایــن
مــــاند بـــه پــــیش شــــما یادگــــار من
من چشم خود به روی روزی دنیای بسته ام
از غیب می رسد حــواله به این روزگار من
فتاح بخوان دوباره غزل های ســـینه سوز
تا باز گــــریه کـنند مـــردم با اعـــتبار من
از فتاح بحرانی
http://fbahrani.blogsky.com
می تکانی تو ز غمها تن را
سال 61 و62 را نقطه اوج دربه دری و بی سامانی خود می دانم در این سالها در شیراز زندگی می کردم.در نزدیکی خانه ما مطب خانم دکتری بود به نام شهناز.ق برای تسکین آلام خود به ایشان مراجعه نمودم ایشان مرا در زیر چتر حمایت عاطفه بی شائبه خود قرار داده به طوری که من بدون مصرف هیچ دارو ودستوری شادابی و طراوتی تازه یافتم .مدت کوتاهی بعد از آشنایی با وی ایشان از ایران مهاجرت نمود و به آمریکا رفت .قطعه شعری به نام " می تکانی تو ز غمها تن را" که برای ایشان سروده بودم به صورت نوارکاست همراه با موزیک و صدای خودم آنرا به عنوان بدرقه به ایشان تقدیم نمودم تا به قول فروغ چیزی به او بدهم که ابدیست:(تنها صداست که می ماند)نمی دانم او اکنون صدای مرا دارد یا باد آنرا همراه برگهای خزان برده است؟... هر کجاست یادش معطر و نامش متبرک باد.
بهار ۶۱ شیراز
به مطب خانه خود
که به اندازه یک دنیاییست
تو به اندازه صد سال عبادت
عظمت آوردی
تو به پاکی چو حریر
مهربان همچو نسیم
با طراوت چون باغ
با سخاوت چون ابر
گرمی و روشنیت چون خورشید
خواب آور چو بهار
که به چشم تر من خواب آری
در مسیحا دمیت عیسی ای
سر به زیری چو درخت
چون درختی پربار
در بیابانی دور
وسعت سایه تو تا ابدیت پیداست
زیر آن سایه سبز
روح سرگشته من
یاد بگرفت
که آرام بگیرد شب و روز
تو به تاریکی غمخانه من نور حلاوت دادی
من به ویرانی ویرانه خود
معترفم
تو بنا کرده ای از نو من را
می تکانی تو ز غمها تن را
تو بزرگی شهناز
تو بزرگی شهناز