باز هم من را صدا کن ، باز هم

به یادگار روز سوم اسفند 65 ، روز فوت مادرم این شعر را به بینندگان خوبم هدیه می کنم : 

جمعه 2 اسفند 87 داراب 

باز هم من را صـــــــدا کن ، باز هــــم

از خـــدا من را جـــــــدا کن باز هــــــم

پیش من امشب بمان و لحــــــظه ای

با صـــــــدایت آشــــــنا کن باز هــــــم

دست تنهایی مـــــن در دســــت بـاد

ما دو را امشـــــب دعـــــا کن باز هم

خواب دیـــــدم بوســـــه بر رویم زدی

خـــواب را تعبـــــیر مـــــــا کن باز هم 

تـــــو نـــــــدیدی انتـــــهای بــــــــودنم

رخـــــــنه بر بی انتـــــــها کن باز هــــم

با نگاهــــی کــــــشته ای دیــگر مـــــرا

بار دیـــــــگر هــــم نگــا کـــــن باز هم

آمــــــــدم گل بـــــو کنـــــم از بــــــاغ تو

درب بــــــاغ لاله وا کـــــــــن باز هــــــم

مــــن رهـــــــا کردی و رفتــــی راه خود

ایـن رهــــایی را رهــــــا کــــــن باز هم

آمــــدی کـــردی مــــــرا زندانـــــــی ات

درب زنــــدان را تو وا کـــــــن باز هـــــم

دســـــــت تنـــــــهای مرا اینـــــــجا بکار 

سایـــــــه ای بر خـــــــود بنا کن باز هم

شـــــــرم رخــسار تو آتــــــش مــی زند

باز هـــم شــرم و حیا کـــــن باز هـــم

بسته ای دستم به بــــند دست خــود

بند دیـــگر هـــــم به پا کن باز هـــــــم

بهر دیــــدار تو رفتـــــــم من به بـــــــاغ

بـــــــاغ را غـرق صــــــفا کن باز هـــــم

با نگاه خیرخواه چشم هـــای گرم خود

خــــــانه را دار الشفا کـــــن باز هــــــم

خلوتی دارم چو شبــــــــهای کــــــــویر

یاد این خلوتــــــسرا کــــــــن باز هـــم

خرده تنهاییم از آب بگیر

داراب 24 بهمن 87 

تقدیم به دوستان و بینندگان خوبم که در آن طرف آبها در غربت به تنهایی غربت زده ای در وطن می نگرند : 

نام تنهایی من روی دریا پهن است 

خرده تنهاییم از آب بگیر 

کاش بیهوشی مزمن 

تنِ هشیاری من را می برد 

پشت سجاده گسترده شهر  

جسدش را می خورد 

من به شهر خودم و 

درد غربت دارم 

جسد غربت خود  

همره آب 

به شما بسپارم 

من به دیدار تو  

با آب زلال آمده ام  

تو به ساحل برگرد 

خرده تنهاییم از آب بگیر 

که از آن سوی افق 

خیره بر غربت تنهایی من می نگری 

تو به ساحل برگرد 

خرده تنهاییم از آب بگیر ...

باز کن ...

یکی از دوستان در صفحه نظرات من نظری گذاشته بود ، وقتی به وبلاگ او رفتم تا از او تشکر کنم ، قطعه زیر را فی البداهه سرودم ، هم اکنون بی مناسبت نیست که این قطعه را به نظر دوستان خوبم نیز برسانم : 

داراب 9 بهمن 87 

باز هم  

آمدم و  

دل به تنهایی 

تنهای تو 

دادم  

دیشب 

و تو هم 

سعی بکن 

باز کنی 

گره ساکت 

تنهایی من ...

پایم از ثانیه ها بسته و بی پا ماندم

 داراب ۲۳ آذر ۸۷ 

همه از روی زمین رفتـــــه و تنها مــــاندم

من تهی بودم و بی توشه در ایـنجا ماندم

دسـت خالی من از ثانیه ها قرض گــــرفت

پایم از ثانیه ها بســـته و بــی پا مـــــاندم

یادگاری که به جا مــاند از ایــن تنــــــهایی

نقش گنگی است که بر گوشه دلها ماندم

همه رفتند و به جا مانـده رهی طـــــولانی

مـــن بی پا که از این قافلـــــه ها وا ماندم

هرکجا دیده ای آورده خســـی در تـــــوفان

یاد مــن کن که در آن دامن صحـــــرا ماندم

روزها دست دل از گریه خــود می شستم

شام در وادی بی حاصــــل شب ها ماندم

گوهـــرانم همه در کوره دل ذوب شــــــدند

آتشــــی بوده و در حســـــــرت دریا ماندم

دســــت فردا بگرفتم که شـوم از شب دور

به درِ بســته ی فرســــوده فردا مانـــــــــدم

تا که احــیا کنم آن زخم به جا مانده ز ظلم

بانگ احــــــیا زدم و در شــــــب احیا ماندم 

مانـده در چاه فراموشــــــی از این بهتر بود  

که مــن امروز به زنـــــــدان زلیـــــخا مانـدم

یاد دیداری که با گلهای پرپر داشتم

6 مرداد 87 داراب

یاد دیــــــداری که با گلهـــــای پرپر داشـــــتم

یاد عــــــطر خاطراتی را که در ســـــر داشتم

پای گــــل زیر صنـــــوبر آتشی کــــــردم به پا

سنــــــگر آزادگی را مــــــن منـــور داشـــــتم

ساده بودم ، شعر می گفـــتم برای سادگان

شــعر سرخ سادگی را جمله از بر داشـــــتم

دامــــنی گل می خــریدم از بهار ســــــبز باغ

باغ را از عطر شــعر خود معــــــطر داشــــــتم

شعر من تصویری از بیهودگی های من است

بهر تو تصـویر خود را مـــــن مصور داشـــــــتم

درب نا اهلان به رویم بسته ، زندانــی شدم

من کلیــدی از نیایش بهـــر این در داشـــــتم

خنجری در دست همراهان و من بی اعــــتنا

عــــــادت دیرینــــــه من با زخم خنجر داشتم

بسته فـــــریادم کـــــــه تا یادم رود فـریادی ام

یـــــاد فـــــــریادی کـــــه با الله اکبر داشــــــتم 

داشـــتم من پیروانی در بلاد شـــــرق و غرب 

از خـــــلیج فارس تا دریای احـــــــمر داشــتم 

همسرم دور از من و از ذهـــن من بی اطلاع 

کاش من هم در نهانم ذهن همسر داشــتم