پر تنهایی من در قفسم جا مانده ...چه کنم قفسم بی کس و تنها مانده

آبان ماه ۸۴ داراب
پر تنهائی من در قفسم جا مانده
هرشب تماشــــا مــــــی کنم اوراق تنهایی خود
با گریه حاشا مــی کنم صبر و شکـــــیبایی خود
من اهل سازش نیـــستم بند نوازش نیـــــستم
بر بام هســـتی می زنم تصویر رســــوایی خود
من در قفس ماتم کنم دست عبادت نـــــم کنم
تا بنگرم در این قـــفس زشتی و زیبایی خــــود
در گوشه ای از این زمین از ظلم و از بیداد کین
دائم تماشا می کنم زجـــر تماشـــــایی خـــود
من فرد پیدا نیسـتم جایی هـــــویدا نیـــــستم
فریــــاد یا رب می زنم در ســــوگ پیدایـی خود
من عسره ی تنهایی ام بینـــای نا بیــــنایی ام
هفت آســمان پشت سرم دارم ز بیــنایی خود
من مـــوج دریای غــــــمم در بین دریاها کــــمم
تن را به ساحــل مــــی زنم با موج دریایی خود
هرجا شب آید می خزم چون که تب آید می پزم
سامان نمی یابد سرِ ســــرگرم ســــودایی خود
پایـــــی نـدارم تا برم این ناله هـــــا بر آســـــمان

شرمنده ام پیش خدا از دســت بی پایی خـــــود

از فتاح بحرانی : چه کنم قفسم بی کی و تنها مانده

www.fbbahrani.blogsky.com

شعر معطر

داراب اول مهر ماه ۱۳۸۴

یادبــــــــودی جا نمــــــــی مانــــــــد ز تن
غیر آه و نالـــه در شـــــــــعر و ســــــــخن
درد هــر جنبنــــــــده ای پرســــــــم ز باد
کـــس نـــــمی پرسد چرا احـــــــوال من ؟
یاد ایامـــــــی که در زنـــــدان گذشـــــــت
شـــــــاد بـــــودم با غـم و درد و مــــــحن
شـــــاد بـودم هرشــــــب از نا شـــــادیم
کـرده بودم جــــــسم خود را من کــــــفن
دســـته دســــته گل کنـــــــم گل واژه ها
دسته دسته چیــــنمش من در چــــــمن
یاد عطری را که مـــــی دادم به شـــــــعر
یـــــــاد عـــــود و یــاد یاس و یاســـــــمن
پیروهــــن صـــــــد چاک و زیر نـــــــور ماه
بوســـــــه مـــی زد بر تن ما پیروهـــــــن
خــــــانه بر دوشــــــیم و مــــــا آواره ایــم
خانه ی ما گـــــم شـــــده در این وطـــــن
اعتباری بود و عدلی بود سرشـار از امید
وه ! چه زیـــــبا بود ادوار وفـــــادار کـــــهن
مردی و مردانگی مرده ست اندر این دیار
گم شده مردانگی حرفی تو با مـردم نزن

سایه ی دیوار

داراب اول شهریور ماه ۱۳۸۴

هیچ کس نیست که تنــــــهایی من بار کند
بخت خوابیــــــده ی من زنــــــده و بیدار کند
آفــت عشـــــق به سر دارم و دانــــــم روزی
بکُــــــشد عقل مــن و حاشــــــه و انکار کند
خفته بر ســــایه ی دیوار تو ‌, شــــــاید روزی
نــــــظرت رحــــم به آن سایه ی دیوار کنـــــد
کــردم ایثار و زدم پـــــای به هـــــر بود و نبود
کیست دل زنده کــه تا این هــــــمه ایثار کند
گــریه ها کــــــرده به دنیال سیـــــه روزی من
هرکــه با چهــــره ی آفت زده دیــــــدار کنـــــد
ندهـــد لذت صــــد عافیت از دســــت بـــــرون
هرکه را عشق تو در بســـتر و بیمــــار کنـــــد
عاقبت سنجی من شهره ی آفاق شده است
عاقل آن اسـت که اندیشــه به هــــر کار کنـــد
حاکم شــرع زمــــان را ســـــر من داد به بــــاد
سر هر کــــس که بخواهـــــد به ســـــر دار کند

کوه هم مانند قانون سنگسارم می کند

داراب  ۵ مرداد ماه ۸۴

عصر مرداد است و باران بی قـرارم می کند
رعد می غرد زمین آتــش سوارم مــــی کند
سیل نفرت از زمین جاری به دشت سینه ام
آسمان با برق چـشمک خواستگارم می کند
لـحظه ای از یاد تو غافل نمی گــــردد دلــــم
یاد تو هر حیـله ای دارد به کـارم مــــــی کند
من فــــراری بوده ام از ذهن خــــوب مـردمان
هرکه خواند شـعر من فکر فرارم مـــی کــــند
کـوه نزدیک من است و ســـنگ می بارد از او
کوه هم مانند قــــانون سنگـــسارم مـــی کند
از زمــانه من نمی بینــــــم به جز خــــوناب دل
نا مـرادی ها که با قلــــب فگــــارم مــــی کند
بار بـی حاصل ز دنیــــا می بری فــــتاح دریـــغ
هرچه غــــم دارد زمـــانه کوله بارم مــــی کند
سنگ بر مظلومـــــی قبرم گواهــــی می دهد
گریه ی سنگی که بر سـنگ مزارم مـــــی کند
یادگاری مانـــد این ماتم ســــرایی هـــــای من
این غـزل دانم کــــه روزی یادگــــارم مــــی کند
اعتباری نیسـت بر ایـــــن خاکــــدان زرپرســــت
من اگـــر اینجا بمــــانم تار و مارم مــــی کنــــد

بیا رفیق که ظلم زمانه می گذرد

**بیا رفیق که ظلم زمانه می گذرد**

داراب ۲۳ خرداد ۸۴

بیا رفـــیق که ظــــلم زمــــــانه می گذرد
زمــــــانه با زدن تازیـــــــانه مـــــــی گذرد
چو خواستی که ببـینی نشان ظلم سیاه
علامتی است که بر روی شانه می گذرد
به جاودانگــــی مردمـــــــان دانــــــشمند
که روی دست زمین جاودانه مــــی گذرد
به شاعران تو بگو یک شبی نیاســــــایند
که شور و حال شب شاعرانه مــی گذرد
ترانه ســاز شـــــود بلبل ســـــــخن پرداز

بیـا به باغ که شـــــور ترانه می گـــــــذرد

نماز سرخ شب قدر خوانـده این عاشــــق
که پا به دشت بلا صادقـــــانه مــی گذرد 
نفیر شــعله ی آه اســـــت وقــــــت سحر
چو آتشـی که به حال زبانه مـــــــی گذرد
جـوانه ها هـــــمه جاری به جویبــــــار بهار
بـــــیا که رقــــص بهارٍ جوانه مـــــــی گذرد
زدنـد آتش کـــــین بر خرابه خــــــانه ی من
هنوز دود از ایــن آشــــــیانه مــــــــی گذرد

کــــــسی ندیده غـــــریبی به غـــربت فتاح

چــــو برق می پرد از خاکــــدانه مــی گذرد

از فتاح بحرانی

http://fbahrani.blogsky.com