تو می آیی

جمعه ۶ خرداد ۸۴ داراب

تو مــی آیی و ره از دیدنت هموار مــــــی گردد
تمام طول راه از تـــــاب تو تب دار مـــــــی گردد
به تنهایی تنیـــــــدم تاری از تو دور شـــــــبهایم
طنین تار تو در پــــود دل انبـــــــار می گـــــــردد
شدم سرشار از بودن به لطف و فیض تنهــــایی
که هرکس می بُرد از زاهدان سرشار می گردد
به جز رفتار کج با بی نصیبان نیســت رفتـــــــاری
چرا با گوشه گیـران این چــــــنین رفتار می گردد
به صـــراّفم بگــــــــو بشــــــتاب و ســــــــودی بر
که دست بسته ی من وارد بازار مــــــی گـــــردد
زمان دور زمین می پیــــــچد و زاری کند هــــــردم
اگر بیند عزیزی در زمـــــانه خـــــــوار مــــــی گردد
اثر می ماند و ســــوزد زمین از ظــــــلم جــــــباران
پریشـــــان از زمـــــانه خاطـــــــر آثار می گـــــــردد
شــــــدم آواره ی دل خســــــته ی آوار ایـن دنــــیا
صـــــدای ناله ام زینـــــــت ده آوار مـــــی گــــــردد
تـــــو رفـــــــــتی از برم تنهـــــــا شـــــــدم امــــــــا
صدای بودنت در گوش جـــــــان تکرار مـــــــی گردد
تنم با سر نمی گـــردد که سر در خــودسری باشد
ســـــری کو خودســـری داند به پای دار مــی گردد
کسـی از جمــع نادانان نبـــرده بهـــــره ای فــــــتاح
خدا داند که این مجمـــــوعه کی هشیار مـی گردد

می رود از یاد

داراب ۲۲ اردیبهشت ۸۴

این دل دیـوانه ی من مــــی رود از یاد
عاشق آشفته سخن مـــی رود از یاد
من بُدم و سبزی و باغ و چمـن و تــــو
این گل و آن باغ و چمن می رود از یاد
کـــــاج قدیــــــمی و تــو و باغ معـــــطر
یاد من و کاج کهـــــن می رود از یـــــاد
تــن به فـــــدای تو کنم یــــــار وفـــــادار
تن که شود گور و کفن می رود از یـــاد
خانه چو کرده است عدو در وطــــن من
خانه و هم مـــام وطن مــــی رود از یاد
زخـــــم شــدم ذره شدم روز اســـــارت
زخم تن و دست و بدن مــــی رود از یاد
ناله مکن ای دل غمگـــــین به اســــارت
ناله ی جانسوز محــن می رود از یـــــاد
پیروهـــــــن روز اســـــارت چو بپوشـــــم

بوی خوش مشک ختن می رود از یــــاد

پر بسته فتاده ست به زنــــدان مجــــرد

زندانی بی دست و دهن مـی رود از یاد 

شعر سبزی گفته ام از بهر تو

داراب ۱۶ اردیبهشت ۸۴

گـاه گاهـــــی اشـــــتباهی مــــــی کنم
رو به سـوی روی ماهی مـــــــی کنـــــم
تـــــا که بــــــینم روی زیــــــبای تـــــــو را
زیر چــــــشمی من نگاهـــــی می کنـم
تـــــازه کــــــردم شـــــــوق دیــــــدار تو را
بر دل تــو تـــــازه راهـــــــی می کنـــــــم
عشـق تو سنـــــــگر بود در پیــــــش من
سنــــــگری بهـــر پناهــــــی می کــــــنم
از بــــــرای بــــــوســـــه بــر دیـــــدار تـــــو
شب چو درویشان گـــــدایی مــــــی کنم
یـــــاد ایامـــــی که مـــــی گفــــــتی بـــرو
گفتمت هرچیز خواهـــی مـــــــی کنــــــم
رفــــــتــــــم و آواره ی صــــــحــــرا شــــدم
هر نفــــس شکــــر خدایـــــی می کنـــــم
دست من بسته است و پایم در گل است
تـــازه احـســــاس رهــــایی مـــــی کنــــم
مال و روزم رفــت و دستــــم شــــد تهــــی
در گدایـــــی پـادشــــاهـــــی مــــی کنــــم
شــعر ســـــبزی گفتـــــــــــه ام در بهـــــر تو
گـــــر نـخواهــــــی کــــــهربایی می کنــــــم
من دعــا را دوســــــــت دارم بهــــــــــر تـــــو
روز شـــــــب از دل رعایــــــی مـــــــی کنـــم
تـــا رهــــا گـــــردم مــــن از بـــــــود و نبـــــود
از خـود احســــــاس جدایــــــــی می کنـــــم

یادی چو از اسارت نمناک می کنم

داراب ۱۱ اردیبهشت ماه ۸۴

هرشب مسیر کودکی ام پاک می کنم
دندان شیری ام همه مسواک می کنم
تا هسـتم ای رفیـــق بـــرای رضـــای دل
در یک غزل جنازه ی خود خاک می کنم
نم می شـود پدید ز چشـــمان زخم من
یادی چـــو از اسارت نمـــناک می کنـــم
خـــیری ندیـــدم از ایـــن عـــالـــم خـــراب
ســـیری به ســـوی عالم افلاک می کنم
درکـــی نمانــده تا که ســـرایم نـــوای دل
با درک بسـته دور و بر ادراک مـــی کنـــم
شـــب هـــا نــدیــــده کســـی زاری مـــرا
وقتــی ز غصه پیروهـــنم چاک مـــی کنم
از دیــــد محــــرم و نامــحــــرمان بـه بنـــد
در گوشه ای خزیده و امــــساک می کنـم
تـا اعــتیـــــاد برکنـــم از خانــــه ی بشــــر
نابود و محــو خامه ی تریــــاک می کنــــم

صبا امشب گذر کن سوی داراب

خرداد ۱۳۵۳ گرگان

صبا امـشب گذر کن ســــوی داراب
به دارابــی که گــــشته سبز و پرآب
ز ما برسـان ســــلام آن خــــطا کار
رود هــــر قاتــلــــی روزی ســــر دار
تو اکنون گشته ای بیـمار و رنـــجور
حســادت کرده چشـــمان تو را کور
ندانســـتی تو ای بیچــــاره نــــادان
خدا روزی دهــد کــــی می برد آن؟
تو گرگــی در لـــباس میــــش رفته
به بامبـول کارهــــایت پیش رفتـــه
به صد غوغا برآوردی تـــو شــــادی
زدی بـر طبــــل پــــوچ نـــا مـــرادی
که من با کوزه گر با هم بســـازیم
بــه حــــق مــــحرز فتـــاح بتـــازیم
نمی خواهی ببیــنی روز شـــادم
چو اشک از چشم نادانت فتـــادم
من اکنون می سرایم شعر شادی
تو مـــی میـــری ز درد نـــا مـــرادی
به گرگـــان رفتم و ســـبزینه دیـــدم
درون ســــینه ی تــو کیـــنه دیـــدم