باز تنهایی صدایم می کند

داراب ۲۸ اردیبهشت ۱۳۸۳

باز تنهایی صدایم می کند

بند زندان یاد پایم می کند

عدل بی انصاف برد از من قرار

تا نمیرم کی رهایم می کند

سینه را دادم به دست ناله ام

ناله را دانم دوایم می کند

لاله صحرا چو بیند ناله ام

شب ز سوز دل دعایم می کند

باد تا هستم در این زندان به بند

گوش بر شکر خدایم می کند

چون بمیرم در قفس صیاد من

شاخه ای گل خون بهایم می کند

من کلامی تازه دادم بر زمان

این کلام آخر فدایم می کند

جای بی جایی نباشد جای من

جای این بیهوده جایم می کند

با عروس شعر می خوانم به بند

حجله زندان سرایم می کند

بی بها گشتم در این بیهوده شهر

بی بهایی بی بهایم می کند

انتهای سبز در مادون سرخ

رخنه بر بی انتهایم می کند

رنگ ریز عاقبت اندیش غیب

رنگ بی رنگی ردایم می کند

قصه ی مظلومی ما

داراب سال ۸۲

زبری دست من از سختی داس و تبر اســــت

نرمی دست تو از غارت بس سیم و زر است

دامــــن نام تــــو آلـوده بدنامــــی هــــاســــت

دامن پاک من از خون دل و دیده تـــر اســـت

سنگ ها می خورد از کودک ولــگرد زمـــان

هر درختی که وجودش همگی بار و بر اســت

شور و شر کرده به پــا قـــصه مظلومـــی مـــا

گوش های کر تو غافل از این شور و شر است

خون دل می خورد از مردم دون پرور پســـت

هرکه چون من سر و کارش به حیا و هنر است

هر سحر باد صــبا می بـــردم تا بـــر دوســــت

این همه از برکات خـــوش بـــاد ســـحر اســـت

سر خود را به کـــف دســـت به دشـــمن دادیـــم

آنچه در مذهب ما نیست بهایــــیش ســـر اســـت

بــند و زنــــجیر بـــه پـــا بســـته مـــا باز کنـــید

این همه بند کـــه شایســـته شـــیران نــر اســـت

شب به ویرانی ویرانه نگاهم نگرید

داراب ۶ خرداد ۱۳۸۳

شب به ویرانی ویــرانه نـــگاهم نگریـــد

روز افتاده به چاهم چو به چــاهم نـــگرید

آه آوردم و این ناله مـــن پیـش شماســـت

روی آوردن ایـــن نـــاله و آهـــم نگریـــد

بس که در راه عبث چشم به ره دوخته ام

آب در چشم من خسته به راهم نگریــــد

تا ببینیــد سیه کـــــاری آن دیـــو سیـــاه

رفته در شعر من و روز سیاهـم نگریــد

ماه پیداست به آبــادی شعـــرم در شـــب

جای پایی که به جا مانده ز ماهم نگریــد

دانه کاهم و در راه به کوهــی خــــوردم

کوه افتاد و شما قــــدرت کـــاهم نگریـــد

جنگ افتاده میان دو پریشان شاید

داراب ۱۵ خرداد ۸۳

باد مــــی آید و بـــاران شــــاید

می برد هوش سر باده گساران شاید

دست و پا بسته من کنـج قفــــس

می رود همــره یــــاران شــــاید

آســمان بود و مــــن و تنــــهایی

کردمش شـهر چراغــــان شـــاید

در قفس بال و پرم بستــــه ولــی

می پرم همـــره مرغــــان شــــاید

آب آورد و مــــرا تــــازه نمــــود

ابــــر در کنــــج بیــابــــان شــــاید

ســــینـــه را جایگـــه غـــم کـــردم

تــا شـــوم والـــه و حـــیران شـــاید

برقـــی از عالـــم روحـــانی جـــسم

می کشم مــن بـــه خیـــابـــان شایـــد

من پریشانم و زلف تو پریشان چه کنم

جنگ افتاده میـان دو پریشـــان شـــاید

در بهاری که پر از چلچله نام تو بـود

یاد تو می چکد از بـاد بهاران شـــایـــد

حـــس نایاب ســـــخن دانـــــی مــــــن

خفتـه در موج مــــــزاران شــــــایـــــد

آن سواری که فراسوی خــــرد مــی آید

گوی سبقت برد از جمله سواران شـــاید 

شکل تنهایی کشیدم روی تن

۲۵ خرداد ۱۳۸۳ داراب

یــاد تو بــود و تـــن تـــنــهای مـــن

زنده بـــودم روزگـــاری در کفـــن

من سخن گفتن ز یادم رفتــه اســـت

دوختم لبــهای ساکـــت از ســـخــن

گل جدا کــردم ز گلـــبرگ و جـــدا

ریـختم بر پـــای آن گـــل پیروهـــن

دانــه ای پاشـــیدم از گـــل واژه ها

جمع کردم مرغــکان را در چـــمن

تن جدا کردم مــن از تـــن ها جـــدا

شـــکل تـــنهایی کشـــیدم روی تـــن

یاد تو بود و تماشای بهار ای نو نگار

کنج آن باغ قدیمی زیر آن کاج کـــهن