که آخرین ترانه به گوش زمانه عیسی بود

تقدیم به پاپ بندیکت شانزدهم که مجسمه صادقی از عیسی بود ...

داراب 9 تیر 92

خروش غربت دریای بیکرانه عیســــی بود

به روح قدس خدای یگــــانه عیسی بــــود

هنوز می شنوم من صــدای سبز صـــلیب

که آخرین ترانه به گوش زمانه عیسی بود

ســـتاره وار نشسته به شـــام محـــرومان

برای مــردم محروم عاشقانه عیســی بود

بزن به صورت نیلوفرش تو صــــد ســــیلی

که در هــوای شـــب تازیانه عیــــسی بود

خـــراب کــــی شود این ســاختمان عظیم

بـــنای یادبود نــوازشــــگرانه عیـــسی بود

ســــــــروده خــــداونــــــد آیــــه ای از نــــور

کــه آیه داده به دست زمانه عــــیسی بود

تبرک است شبی خواب چــــهره اش دیدن

که دیدن شب مهتاب جاودانه عیــسی بود

ســــلام ما به تو ای مــــهربان سکـــوت ابد

ســــکوت صادق عمق زمــــانه عیسی بود

به عمق روح بشر رفته ای نشستی خوش

رفیق شـــام شـــب شاعرانه عیـــسی بود

فتاح بحرانی

تا بخواند امشب این مرغ سحر خوانت بگو

تا بخواند امشب این مرغ سحر خوانت بگو

داراب 25 خرداد 1392

یــــادبودی بــــود و یــــادی بود و یــــارانت بـــگو

ابــــر و بــــادی بود و طوفـــان بود و بارانـــت بگو

شـــب ســــواری بود و تاری بــــود و تاریکی تار

تــــار گــــیسوی شـــبان شب ســـوارانت بگـــو

شب پر از شادابی و شبتاب می تابد به شــب

شــــعر و شرینی و شـــکر در شـــکردانت بگـــو

شعر و مستی مِی پرستی برده از باطن شعور

شـــاخـــه زیتـــونی شـــعـــر شبـــستانت بگـــو

جــــان پر از جــــانانه بود و رنگ آبی خــــانه بود

رنگ آبی رفــــت و جانان رفت و جــــانانت بـــگو

گــــرد غربت پاک کن از شــــعر من ای باد صــبح

مــــی تــــراود گــــرد غــــربت از گــــریبانت بگـــو

بــــاز کـــن پــــرواز ایــــن مــــرغ ســـــــرود درد را

تا بخواند امــــشب این مرغ ســــحرخوانت بـــگو

روزهـــا مــاندی در ایـــن غــربت ســـرای روزگــار

مـــرثیـــه در غـــربت شـــام غـــریبـــانـــت بـــگـو

دوش با مــــهتاب و گلها هــای و هویی داشـتی

صـــحبت مهــــتاب و گل در پشــــت ایوانت بگــو

کــرده ای مـــهمان شـــقایـــق را مـــیان دفـــترت

قـــلب تـــو رنگـــین بود یا قـــلب مـــهمانت بگــو

یادگاری را که برپا می کند شیون کجاست

برای اینکه این شعر تفهیم گردد توضیح مختصری به استحضار دوستانم می رسانم :

در سال 51 من دوره خدمت وظیفه خود را در میانه ( آذریایجان شرقی ) سپری می نمودم . هم خدمتی ام که او نیز شاعر بود و پزشک و مسئول بیمارستان پادگان نیز بود ( دکتر محمدعلی سجادیه ) و چون وجه مشترکی از نظر احساس با من داشت با من همخانه بود . در همان سال رژیم گذشته رفراندومی در بحرین برقرار نمود که نظر مردم را درباره استقلال از ایران جویا شود که اعمال نفوذ استعمار پاره ای از ایران توسط رژیم گذشته از ایران جدا شد . ایشان قطعه شعری سرود که من سه بیت اول آنرا برای شما می آورم و بقیه را به خاطر ندارم .

مابقی شعر را خودم در تاریخ 27 اردیبهشت 92 تکمیل کرده و به حضور دوستان تقدیم می کنم و از آنها جویا می شوم که کدامیک از این دو سروده که 40 سال با هم فاصله دارد جالب تر و شنیدنی تر است و از آقای دکتر سجادیه که هم اکنون چشم پزشک و در بیمارستان فارابی در جنوبی ترین نقطه تهران مشغول مداوای بیماران این منطقه محروم می باشد کمال تشکر و قدردانی را دارم و برای او آرزوی موفقیت بیشتر دارم و امیدوارم بتوانم روزی از نزدیک این دوست بزرگوار و پزشک متعهد را زیارت کنم .

خون من می جوشد امشب دشنه دشمن کجاست

در هـــــیاهوی جـــهان "بحرین" قلب مـــــن کجاست

زیـــــن ســـــپهداران نالایق دلـــــم حــــالی گـــــرفت

نـــــیزه دار امـــــشب بـــــگو پس آریوبرزن کـــجاست

جـــــوخه اعــــدامیون هـــــر روز افـــــزون مـــی شود

آن سپهداری که بر خاک افــــکند دشــــمن کجاست

یــــاد بحـــرینی که از ما رفت و با دشمن نشــــست

جای پای این گل پرپر در ایـــــن مـــــیهن کـــــجاست

ما ســـــر او بـــــوده او تن ، تن پرســــتی شــــد رها

ســـــر به دســــت تن بود اما نـــــدانم تن کـــجاست

عــــزم رفتــــن کـــــرده ام بــــا پای سســـت کودکی

طـــــاقت مـــــاندن ندارم ، طاقت رفـــــتن کجاســـــت

شـــــیونــــی دارم مــــیــــان یـــــادگـــــار بچـــــگــــی

یـــــادگاری را کـــــه برپا می کند شیــــون کــــجاست

مــــی روم بــــا بـــــاد دنبــــال سبـــــکــــبالان خـــــود

گل به گلشن آمده ، گــــلخانه و گـــــلشن کــــجاست

قرار بی قرار

تهران 2 اردیبهشت ماه 92

بین من و دو چشمت چشم من و چناره

چــــنار بــــین مــاهـــا ســــکوتی یادگاره

سکوت من پریده به روی شاخــــه کــــاج

سکوت شاخه کــــاج ســــکوت موندگاره

قــــرار رفتــــه دارم بیــــا کــه بی قــــرارم

قــــرار مــــانــــده تــــو قــــرار بــــی قـراره

هــــوای شـــعر دارم هــــوای مـــاندگاری

هــــوا بــــرای مــــاندن چــقدر ســـازگاره

قانون پر است از من ، من سربدار قانون

بــــند طناب قــــانون بر گــــردنم ســـواره

سنگینی دو دستم پر کرده دست مستم

انــــگار بار مــــردن بر شــــانه ام ســـواره

ســـر را بـــه دار دارم ایـــن یـــادگـــار دارم

یادی که مــانده از شعر بر پشتم استواره

جاریست خواب بودن اندیشه را ســـرودن

پـــایی بنه به فـــکرم اندیـــشه در مـــداره

یادی به یاد من کن حـــرفم تو پیرهـــن کن

با یاد من در این شـعر بنشین که لاله زاره

باد شبگردم و در شهر فراگیر شدم

در این بهار تازه از راه رسیده غزلی نه چندان دلچسب تقدیم شما می کنم . شاید این غزل آخرین غزل من در این سال و همه سالها باشد . گوارای وجودتان باد این از جان برخاسته که بر جان بر نشیند .

16 اسفند 1391 - داراب

پـــر شــــدم از تــــــــو ســــرازیــــــر شــــدم

بـــاد شــبگردم و در شــــهر فراگــــیر شــدم

با جوانــی به تماشـــای تــــو رفتــــم دیــروز

آنقـــدر مانده در آنجـــا که چنـــین پیر شـدم

به زمین خوردم و می خورد زمین بر سر من

تا که از سـوگ ســماوات زمیــــنگیر شــدم

موش بــودم بَــــرِ این سـاکت مخــروبه خـاک

با شـهیدان بــــپریدم که چـــنین شیـــر شدم

هــــرکه دلگـیری مــــن دید دلش گــیر افــتاد

بی جــهت بهر شــــما عــارف دلگــیر شــدم

زود بایست کــــه پر گیرم از این خــــاک خراب

شرمســــارم که ز تأخیر چــــرا دیــــر شــــدم

شب گــــرفتند هـــمه شــبزدگان در هر شـهر

مــــن هــــم از شــبزدگان ناله شــبگیر شـدم

آفــــریــنـش زده از پــــای بــــه مـــن زنجــیری

مــن کــــه در پای ســخن صاحب زنجـیر شدم

مــی کنم تــــوبـــه بیــــجا من از ایـن تقصـیرم

مـــن که از بــــی گنهی صـاحب تقـصیر شـدم