شب به ویرانی ویرانه نگاهم نگرید

داراب ۶ خرداد ۱۳۸۳

شب به ویرانی ویــرانه نـــگاهم نگریـــد

روز افتاده به چاهم چو به چــاهم نـــگرید

آه آوردم و این ناله مـــن پیـش شماســـت

روی آوردن ایـــن نـــاله و آهـــم نگریـــد

بس که در راه عبث چشم به ره دوخته ام

آب در چشم من خسته به راهم نگریــــد

تا ببینیــد سیه کـــــاری آن دیـــو سیـــاه

رفته در شعر من و روز سیاهـم نگریــد

ماه پیداست به آبــادی شعـــرم در شـــب

جای پایی که به جا مانده ز ماهم نگریــد

دانه کاهم و در راه به کوهــی خــــوردم

کوه افتاد و شما قــــدرت کـــاهم نگریـــد

جنگ افتاده میان دو پریشان شاید

داراب ۱۵ خرداد ۸۳

باد مــــی آید و بـــاران شــــاید

می برد هوش سر باده گساران شاید

دست و پا بسته من کنـج قفــــس

می رود همــره یــــاران شــــاید

آســمان بود و مــــن و تنــــهایی

کردمش شـهر چراغــــان شـــاید

در قفس بال و پرم بستــــه ولــی

می پرم همـــره مرغــــان شــــاید

آب آورد و مــــرا تــــازه نمــــود

ابــــر در کنــــج بیــابــــان شــــاید

ســــینـــه را جایگـــه غـــم کـــردم

تــا شـــوم والـــه و حـــیران شـــاید

برقـــی از عالـــم روحـــانی جـــسم

می کشم مــن بـــه خیـــابـــان شایـــد

من پریشانم و زلف تو پریشان چه کنم

جنگ افتاده میـان دو پریشـــان شـــاید

در بهاری که پر از چلچله نام تو بـود

یاد تو می چکد از بـاد بهاران شـــایـــد

حـــس نایاب ســـــخن دانـــــی مــــــن

خفتـه در موج مــــــزاران شــــــایـــــد

آن سواری که فراسوی خــــرد مــی آید

گوی سبقت برد از جمله سواران شـــاید 

شکل تنهایی کشیدم روی تن

۲۵ خرداد ۱۳۸۳ داراب

یــاد تو بــود و تـــن تـــنــهای مـــن

زنده بـــودم روزگـــاری در کفـــن

من سخن گفتن ز یادم رفتــه اســـت

دوختم لبــهای ساکـــت از ســـخــن

گل جدا کــردم ز گلـــبرگ و جـــدا

ریـختم بر پـــای آن گـــل پیروهـــن

دانــه ای پاشـــیدم از گـــل واژه ها

جمع کردم مرغــکان را در چـــمن

تن جدا کردم مــن از تـــن ها جـــدا

شـــکل تـــنهایی کشـــیدم روی تـــن

یاد تو بود و تماشای بهار ای نو نگار

کنج آن باغ قدیمی زیر آن کاج کـــهن

می روم با دست خالی از کنار بودنت

داراب ۱۳ تیر ماه ۱۳۸۳

یادی از زاد روز تولدم هفتم تیر ماه :

باز اینحا ماندی و امشب نگاهم مــی کنی

بی گـــناهم من نـگاه بی گناهم مــی کــنی

آمدی امشب که تنها بگذری از دود و آب

ماتمی دارم نگاه اشک و آهــم می کـــنی

می روم با دست خالی از کنــار بودنـــت

آبی از دست تبرک خیر راهـم می کنـــی

مــن پناه آورده ام چندی است در بین شما

شعر تلخی همــــره بار پناهـــم مـی کــنی

کوه بودم در کنارت تکیه بر من می زدی

در غبار ره نگاهی همچو کاهم می کـــنی 

نخواهم سرود و نخواهم نوشت

دوم مرداد ماه ۱۳۸۳ داراب

زمانی ز دنیــــا جدا گشــــته ام

جدا من ز چون و چرا گشته ام

ندیدم به دنیا غریبــی چو خــــود

که بیگـــانه با آشــــنا گشــــته ام

نبیند ریاکـــاری از مـــن زمـــین

که من در هوا بی ریا گــــشته ام

نوایـی ندارم ز آهنــــگ خـــوش

که در بی نوایـی رها گشــــته ام

خدا را ندیـــدم عــــیان در بـــرم

ولیــکن عجین با خدا گشــــته ام

وفا مـن ندیدم به عــــمرم ببــــین

محل ظـــهور وفـــا گـــشـــته ام

بلا گــــر ببـارد بگویــــش ببــــار

که من دســت بوس بلا گشـــته ام

نریزد به جز خون دل از دو چشم

به خونابـــه مــن مبتــلا گشتــه ام

نخواهم سرود و نخواهم نوشـــت

فلج از دو دست و دو پا گـشته ام

ترازو نباشد کـه سنــــجد عیــــار

از این رو که من بی بها گشته ام