به استحضار بینندگان خوب می رسانم که این شعر که بسیار قدیمی بوده من آنرا در 23/12/53 در تهران سروده و در بین کاغذ پاره ها یافتم و اینک جهت استفاده دوستان به سایت می دهم.
**جای من خالی پریدن سوی اوج**
جای من خالی میان
جمع مرغان سپید
جاب من خالی
درون شاخه های
سبز بید
جای من خالی
میان بوته های
سبز و زرد
جای من خالی
کنار
رنج و درد
جای من خالی
به شط طول موج
جای من خالی
پریدن سوی اوج
جای من خالی
کنار پیکر
اعداد فرد
جای من خالی
کنار دوستانم
در نبرد
جای من خالی
به دشت سبز آفتاب
جای من خالی
حبابی باشم
اندر روی آب
جای من خالی
میان بازوی
عریان باد
جای من خالی
به عمق جنگلی
متروک و شاد
جای من خالی
درون گله
سگ های مست
جای من خالی
درون هرچه هست
جای من خالی
درون هرچه هست
از فتاح بحرانی
http://fbahrani.blogsky.com
سلام شعر خوبی ممنون
ولی در وصف دیکلمه هم میشه توصیف کرد