فریادی در سکوت

شب بیا خانه که تا روزه هم را بخوریم

سلام بر همه خوبان عالم . پیش از هرچیز ممکن است که ابهاماتی در مورد این شعر برای بسیاری از دوستانم پیش آید که منظور سراینده را به خوبی آشکار نسازد . مولوی یکی از عارفان فیلسوف در ادبیات ایران و جهان است، من کلبه ای در برابر قصر با عظمت عرفان این عارف بزرگ بنا نموده که سخت لرزان است. الهام من در این شعر ، دو بیت از شعر این عارف غیرقابل ستایش است.

زاهد گرسنه خانه تمام

عقل باور نکند کز رمضان بگریزد

دومین بیت که منبع الهام من بوده این بیت است :

شادی از غم جو که مردان یافتند

سلطنت از فقر و هستی از فنا

من خواسته ام به کاخ عارفانه این عارف فکور نزدیک شوم ولی از کجا می توان بدون داشتن بال به کهکشان پرواز کرد. بال پروازم نیست که به پرواز آیم ...

داراب 30 تیر 93

سوختم در رمضان چون به سحر سوختگان

خـانه خالی ست بیار آب به لــــب دوختگان

شب بیا خانه که تا روزه هــــم را بخـــــوریم

بـــــــخورم آب زلالـــــــی ز لب افروخـــــتگان

فتاح دوشنبه 30 تیر 1393 ساعت 03:53 ب.ظ

نظرات 3 + ارسال نظر

آرتیکاس بحرانی دوشنبه 30 تیر 1393 ساعت 05:53 ب.ظ

سوختم در رمضان چون به سحر سوختگان / ..................

خانه خالی ست بیارآب به لب دوختگان///////

شب بیا خانه که تا روزه هم را بخوریم ..............

بخوریم اب نباتی زلب افروختگان//////////////////

بسیار عالی بود پدر عزیز واقعا لذت بخش و زیبا بود . ممنون و مانا باشید

رها پنج‌شنبه 2 مرداد 1393 ساعت 01:18 ب.ظ

سلام. دقت کردی همیشه توی فیلمهای ایرانی، قاتلی که قراره قصاص بشه، یا در دفاع از خودش طرفو کشته یا داشته مورد تجاوز قرار میگرفته یا ... و همیشه قاتل آدم خوبیه؟! هیچوقت کسی که به خاطر دزدیدن پول یه بدبختی اونو کشته، کسی که حین زورگیری آدم میکشه، کسی که برای اینکه به یه زن برسه شوهر زنه رو میکشه، کسی که قاتل حرفه ای محسوب میشه، کسی که زندگی دهها خونواده رو به آتیش کشیده، و آدمهای بد، توی فیلمهای ایرانی به اعدام محکوم نمیشن!! به نظرت چرا توی فیلمهای ایرانی حقیقت رو اینطوری وارونه جلوه میدن؟!

نادم پنج‌شنبه 2 مرداد 1393 ساعت 05:49 ب.ظ http://aziiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiizam.blogsky.com

گاهی وقتها حرف میزنم

ساعتها حرف میزنم

درددل می کنم

فریاد میزنم

اما فقط نگاه می کنند

نگاه می کنند و می گویند:

"پس چرا ساکتی؟! "

و من تازه یادم می آید که این آدمها زبان نگاهم را نمی دانند!

کاش می دانستند از نگاه این زن نباید ساده گذشت!