هنوز از غزلم باد هم پریشان است

به یاد زمستان سال 77

داراب 13 بهمن 92

دلم گرفته پر از لــحظه های زنــــدان است

مرا چه کار که کـارم جدا ز رنـــــدان اســت

سیــــــه بیـار که بپــــــوشم بـــــرای آزادی

بقای بی گنهان در فنای بی جـان است

به باد صبح سپردم ســـــروده هــــای غزل

هنـوز از غــــــزلم باد هم پریشــــان است

به درد خو گرفتم و چــاره ای نمــــی بینم

که درد عاشق شب های دردمندان است

تمام شـــــهر پر از خــــاطرات بی وجـــدان

فرار خاطر من از فــــرار وجـــــدان اســـــت

نوشـــــته روی دلـــــم واژه هــــای ویرانی

بیا ببین که هنوز این خـرابه ویـــران است

نـــــرفته از نظـــــرم یال و بال آن مــــرغی

پرنده ایکه پریده ست نامش ایمان است

هــــنوز می پرد از روی شــاخه ام مرغان

تمــــــام بال و پرم از برای مرغان اســــت

چه یادگار سرودیست نــــام مام وطـــــن

که وسعت پر من در فـــضای ایران اســت

سکوت کردم ومی خندم ازسکوت خودم

نفس که می کشم از ماورا طغیان است