باد شبگردم و در شهر فراگیر شدم

در این بهار تازه از راه رسیده غزلی نه چندان دلچسب تقدیم شما می کنم . شاید این غزل آخرین غزل من در این سال و همه سالها باشد . گوارای وجودتان باد این از جان برخاسته که بر جان بر نشیند .

16 اسفند 1391 - داراب

پـــر شــــدم از تــــــــو ســــرازیــــــر شــــدم

بـــاد شــبگردم و در شــــهر فراگــــیر شــدم

با جوانــی به تماشـــای تــــو رفتــــم دیــروز

آنقـــدر مانده در آنجـــا که چنـــین پیر شـدم

به زمین خوردم و می خورد زمین بر سر من

تا که از سـوگ ســماوات زمیــــنگیر شــدم

موش بــودم بَــــرِ این سـاکت مخــروبه خـاک

با شـهیدان بــــپریدم که چـــنین شیـــر شدم

هــــرکه دلگـیری مــــن دید دلش گــیر افــتاد

بی جــهت بهر شــــما عــارف دلگــیر شــدم

زود بایست کــــه پر گیرم از این خــــاک خراب

شرمســــارم که ز تأخیر چــــرا دیــــر شــــدم

شب گــــرفتند هـــمه شــبزدگان در هر شـهر

مــــن هــــم از شــبزدگان ناله شــبگیر شـدم

آفــــریــنـش زده از پــــای بــــه مـــن زنجــیری

مــن کــــه در پای ســخن صاحب زنجـیر شدم

مــی کنم تــــوبـــه بیــــجا من از ایـن تقصـیرم

مـــن که از بــــی گنهی صـاحب تقـصیر شـدم